การเดินทาง (ต่อ)

แต่เมื่อเวลาผ่านเลยไปในช่วงบ่าย  ทุกๆ คน ก็แทบไม่มีแรงจะยกขาเพื่อก้าวขึ้นไปต่อ  เราพักกันบ่อยขึ้น  เดินกันไปไม่กี่ก้าวก็ต้องพักกันแล้ว  ลืมบอกไปว่าในกลุ่มของพวกเรามีผู้หญิงไปด้วย  คนที่เคยเดินนำ  ก็กลับตกหลังลงไปเรื่อยๆ   ต่างคนต่างช่วยฉุดกระชากลากถูกันไปอย่างทุลักทุเล  เพราะต้องการให้ทุกคนขึ้นไปให้ถึงให้ได้  

การเดินทาง

               เมื่อครั้งที่ผมยังเด็ก   ผมและเพื่อนๆ  ได้ชวนกันไปเที่ยวบนเขาที่จังหวัดหนึ่งทางภาพเหนือ  ได้นัดหมายล่วงหน้ากันประมาณ  3 เดือน  ซึ่งเราก็ได้เตรียมตัวทั้งเครื่องแต่งตัว  รองเท้า กระเป๋า  พร้อมกับเตรียมร่างกายโดยการออกกำลังกาย  เพื่อว่าจะได้สามารถขึ้นไปถึงข้างบนได้โดยไม่เหนื่อยมากนัก  แต่ละคนต่างก็มีความหวังกันเต็มเปี่ยมที่จะสามารถขึ้นไปให้ถึงข้างบน  และมีเวลาไปเที่ยวตามที่ต่างๆ  ที่ทางอุทยานได้แนะนำกัน 

จนกระทั่งวันเดินทางได้มาถึง  พวกเราก็สามารถไปถึงจังหวัดที่ตั้งของเขาลูกนั้นได้อย่างราบรื่น  ไม่มีอะไรเป็นอุปสรรคให้ต้องกังวล  หรือเหนื่อยโดยไม่จำเป็น  หลังจากที่ได้พักที่เชิงเขา 1 คืน  ตอนเช้าเราก็ได้เริ่มขึ้นเขา  ตามหมายกำหนดการที่เราได้กำหนดไว้ว่า  จะขึ้นไปให้ถึงข้างบนในเวลาไม่เกิน 6 โมงเย็น 

เราได้เริ่มเดินขึ้นเขาโดยเริ่มตั้งแต่เวลา 7 โมง เช้า  ต่างก็เดินทางกันด้วยความสนุกสนาน สดชื่น กันการผจญภัยครั้งใหม่ในชีวิตของเรา  เนื่องจากกำหนดการของเราที่จะให้ถึงที่หมายในเวลาไม่เกิน 6 โมงเย็น  ดังนั้นในช่วงแรกของการเดินของพวกเรา  จึงค่อนข้างจะทำเวลาได้ดี  สามารถไปถึงจุดที่พักระหว่างทางได้ในเวลาที่น่าพอใจ   (โปรดติดตามตอนต่อไป)

ทำไมของถึงแพง

ต่อจากบทความที่แล้วเรื่องของแพง  ซึ่งสาเหตุหลักคือ  การขยายตัวของผู้คนไล่จาก ชุมชน  หมู่บ้าน ตำบล อำเภอ จังหวัด ประเทศ  ทวีป และทั่วโลก  ขณะที่ชุมชนขยาย  ทรัพยากรต่างๆ  ก็ถูกใช้เพื่อสนองความต้องการ ก็ร่อยหรอลงไป  ซึ่งก็รู้ๆ  กันอยู่ว่า  การเกิดใหม่ ต้องใช้เวลามากกว่าการทำลาย  เป็นนิยามที่เป็นความจริง 

เมื่อทรัพยากรถูกทำลายไปมาก  ปริมาณที่ลดน้อยลงสวนทางกับความต้องการที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ  จึงเป็นสาเหตุสำคัญลำดับแรก  ที่ทำให้เกิดมูลค่าเพิ่ม  จากการแก่งแย่งเพื่อให้ได้มา  ผลที่ตามมาก็คือการทะเลาะวิวาท  การขัดแย้ง  ทำให้เกิดการต่อสู้เพื่อช่วงชิง 

ถ้าชุมชนไหนมีความเมตตาเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวม  ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ไม่เอาเปรียบกัน  ก็จะมีความสงบสุข   

ต่างจากชุมชนที่มีแต่บุคคลที่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน  จิตใจคับแคบ  ไม่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่  ชุมชนนั้นก็จะมีแต่การต่อสู้แย่งชิงหาความสงบมิได้ 

ปุจฉา: ทำไมของถึงแพงขึ้นทุกวัน

เป็นคำถามสุดฮิตในปัจจุบัน ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มักจะได้ยินคำถามนี้อยู่เสมอๆ แต่จะหาคนตอบไม่ได้ง่าย ๆ เพราะส่วนใหญ่คิดแต่เรื่อง ทำมาหากินกัน ไม่ค่อยมีเวลามา วิสัชนา อีกอย่างถือเป็นเรื่องไม่ใช่ เพราะให้คนมีหน้าที่แก้ปัญหากันไป ส่วนเราๆ ก็คอยรับผลจากการนี้ เรื่องอะไรจะเอามือไปซุกหีบ หากจะได้ยินคำตอบ ก็จะมีคำตอบยอดฮิตก็คือ “น้ำมันแพง น้ำมันขึ้นราคา ทำให้ต้นทุนขนส่งสูงขึ้น”

ในอดีตกาล

เมื่อ 40 กว่าปีมาแล้ว เท่าที่จำความได้ ประเทศไทยมีความสงบร่มเย็นมาก ไม่ว่าจะไปทางไหน ก็จะเห็นแต่สีเขียวขจีของพันธ์ไม้ หลากหลาย ผืนป่าอุดม ทรัพยากรต่างๆ สมบูรณ์ ชาวบ้านไม่อดอยาก เพราะ พืชพันธ์ธัญญาหาร มีอยู่ดาษดื่น ในน้ำอุดมไปด้วยปลา ในนาอุดมไปด้วยข้าว แต่ละครัวเรือนมีข้าวเก็บไว้กินเอง ไม่ต้องออกไปซื้อหา ปลาก็สามารถหาได้ในแหล่งน้ำใกล้บ้าน ยังสามารถจับแล้วเอาไปแลกกับเนื้อหมู เนื้อวัว ไก่่ก็เลี้ยงไว้เอง ทุกคนมีความสุขกันถ้วนหน้า ไม่ถึงกับร่ำรวยแต่ก็มีกินไม่ขัดสน ในลำธารมีน้ำใส แม้แต่คูน้ำข้างถนน ยังมีกอบัว มีดอกบัวสพรั่งงามตา นี่คือความสุขของชีวิตในวัยที่ยังเป็นเด็กของผม

14 ที่สุดของชีวิต

1. ศัตรูที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดในชีวิตเราก็คือ ตัวเราเอง

2. ความล้มเหลวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ ความอวดดี

3. การกระทำที่โง่เขลาที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ การหลอกลวง

4. สิ่งที่แสนสาหัสที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ ความอิจฉาริษยา

5. ความผิดพลาดมหันต์ที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ การยอมแพ้ตัวเอง

6. สิ่งที่เป็นอกุศลที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ การหลอกตัวเอง

7. สิ่งที่น่าสังเวชที่สุดในชีวิตเราก็คือ ความถดถอยของตัวเอง

8. สิ่งที่น่าสรรเสริญที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ ความอุตสาหะ วิริยะ

9. ความล้มละลายที่สุดในชีวิตเราก็คือ ความสิ้นหวัง

10. ทรัพย์สมบัติที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตเราก็คือ สุขภาพที่สมบูรณ์

11. หนี้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเราก็คือ หนี้บุญคุณ

12. ของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเราก็คือ การให้อภัย และความเมตตากรุณา

13. ข้อบกพร่องที่ใหญ่หลวงที่สุดในชีวิตเราก็คือ การมองโลกในแง่ร้าย และไร้เหตุผล

14. สิ่งที่ทำให้อิ่มอกอิ่มใจที่สุดในชีวิตเราก็คือ การให้ทาน

เรารับประทานอาหารทุกวัน แล้วรู้มั๊ยว่าอาหารที่ทานเข้าไปมีอะไรบ้าง ทานเข้าไปแล้วให้ประโยชน์หรือให้โทษอย่างไร ยากที่จะรู้เนอะ แล้วทำไมถึงต้องให้เกิดโรคก่อนจึงค่อยรักษา อย่างนี้เท่ากับตามปัญหากันตลอดน่ะซี ทำไมไม่คิดที่จะป้องกันไม่ให้เกิดโรค หรือถ้าจะต้องเกิดก็ให้เกิดช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ ชีวิตคนเราก็แปลก หลังจากเรียนจบก็ทำงานสร้างฐานะ ด้วยความหวังว่าเมื่อปลดระวางเมื่อไร ก็จะได้เสวยสุขจากใช้ทรัพย์สมบัติที่ได้จากการเก็บสะสมมาตั้งแต่เริ่มทำงาน แต่ปัจจุบันนี้กว่าครึ่งกับต้องใช้ทรัพย์ที่เก็บสะสมมาในการรักษาตัว และ ยังต้องทรมาณจากโรคต่างๆ ที่รุมเร้ายามอายุมากขึ้นจนกระทั้งวันสุดท้ายของชีวิต