การเดินทาง (ต่อ)

แต่เมื่อเวลาผ่านเลยไปในช่วงบ่าย  ทุกๆ คน ก็แทบไม่มีแรงจะยกขาเพื่อก้าวขึ้นไปต่อ  เราพักกันบ่อยขึ้น  เดินกันไปไม่กี่ก้าวก็ต้องพักกันแล้ว  ลืมบอกไปว่าในกลุ่มของพวกเรามีผู้หญิงไปด้วย  คนที่เคยเดินนำ  ก็กลับตกหลังลงไปเรื่อยๆ   ต่างคนต่างช่วยฉุดกระชากลากถูกันไปอย่างทุลักทุเล  เพราะต้องการให้ทุกคนขึ้นไปให้ถึงให้ได้  
เพราะการที่จะลงไปข้างล่างนั้น  คงทำได้ยาก  เนื่องจากเราขึ้นกันในระยะทางที่เกินกว่าครึ่งกันแล้ว  อีกอย่างก็จะมืดแล้วด้วย   การเดินทางลงไปเสี่ยงต่อการพลัดหลงกันมากกว่า  เพราะเหลือระยะทางกันอีกไม่มาก 

จนในที่สุดเราก็ขึ้นถึงยอดเขาจนได้ในเวลาประมาณเกือบ 3 ทุ่ม เพราะหลงทางกว่าจะเข้าถึงที่พัก  ความเหนื่อยไม่ต้องพูดถึง  แทบคลานกันเลยที่เดียว  เหนื่อยจนไม่รู้สึกหิวเลย  อยากจะนั่งหรือนอนตรงนั้นไม่อยากจะทำอะไรแล้ว  หลายคนต่างก็โทษคนนำ  เพราะเขาบอกว่าเคยมาแล้วถึง 5 ครั้ง  แต่เพื่อนคนนี้ก็ยังอารมณ์ดี ตอบว่า ถึงมาแล้วก็หลงได้ทุกครั้งน่ะแหละ...  อืมมมม....จริงของมัน

เมื่อกลับถึงบ้าน  ผมก็มาเล่าให้คุณแม่ของผมได้ฟัง   ท่านก็หัวเราะแล้วพูดออกมาประโยคหนึ่ง   ผมยังจำได้จนถึงทุกวันนี้ว่า  “เมื่อเราเดินขึ้นเขา   ร้องเพลงไป    ดูดอกไม้ข้างทางไป   เดี๋ยวก็ถึง   แต่ถ้ามุ่งแต่จะขึ้นไปให้ถึง    จะเหนื่อยมากๆ........”  คุณคิดว่าไง?......